Sinds 1 januari 2010 leeft Nederland (na 150 jaar) onder de vigeur van de herziene successiewetgeving, oftewel in modern Nederlands: de schenk- en erfbelasting.

Op 1 januari jl. is de herziene Successiewet 1956 (hierna: SW 1956) in werking getreden. Een van de onderwerpen waarvoor in de herziene wet een geheel nieuwe benadering geldt, betreft schenkingen onder opschortende voorwaarde. Op verzoek van de redactie bespreken wij in deze bijdrage de gevolgen van de herziene wet ten aanzien van dergelijke schenkingen. Daarbij besteden wij in het bijzonder aandacht aan de mogelijke consequenties die de vernieuwde wetgeving met zich meebrengt voor internationale casusposities.

Per 1 januari 2010 is de Successiewet 1956 ingrijpend gewijzigd. Het overgangsrecht is zeer beperkt. Wat betekent dit voor uiterste wilsbeschikkingen met een ‘fiscaal oogmerk’ die voor die datum zijn gemaakt? Uitleg biedt dan niet altijd de helpende hand. De redactie van de uiterste wilsbeschikking is van groot belang.

De auteur bespreekt de rentebepalingen in de gewijzigde Successiewet 1956. Bestaande testamenten zullen in verband met de wijzigingen moeten worden aangepast om gecompliceerde berekeningen bij successieaangiften te voorkomen. Laagrentende of renteloze leningen moeten op korte termijn eveneens worden aangepast teneinde een fictieve schenking te voorkomen.

De auteurs bespreken een arrest van de Hoge Raad (HR 25 september 2009, LJN BI1127) over de rechtsgevolgen van een vaststellingsovereenkomst tussen belanghebbenden en de Belastingdienst.