Recent bevestigde de Hoge Raad dat erfstellingen zo kunnen worden uitgelegd dat deze erfstellingen niet meer ‘gelden’ op grond van gewijzigde omstandigheden. Het gevolg van het niet meer ‘gelden’ van een erfstelling is dat wordt teruggevallen op het versterferfrecht. Het terugvallen op het versterferfrecht levert echter niet altijd het (ogenschijnlijk) gewenste resultaat op. Kunnen uiterste wilsbeschikkingen naast niet geldend worden verklaard, echter ook worden ‘aangevuld’? In het kader van deze vraag wordt in deze bijdrage stilgestaan bij de artikelen 4:47 en 4:46 BW, waarna de vraag of uiterste wilsbeschikkingen ‘aanvullend’ kunnen worden uitgelegd centraal staat.

De auteur gaat in op de dwalingsregeling van artikel 4:43 lid 2 BW. Een uiterste wilsbeschikking kan vernietigd worden als deze is gemaakt onder invloed van een onjuiste beweegreden die is aangeduid in de uiterste wil en in causaal verband staat tot het maken van de uiterste wilsbeschikking. Geconcludeerd wordt dat een beroep op dwaling vaker kans heeft dan wellicht lijkt op grond van de letterlijke wettekst. Het verdient aanbeveling goed met een testateur te bespreken wat de gevolgen zijn van het formuleren of juist het weglaten van beweegredenen.

In deze bijdrage bespreekt de auteur enkele belangrijke bevindingen uit haar proefschrift ‘Onwaardigheid’. De casus van Yvon K is in het proefschrift niet besproken, omdat de civiele rechter daarover (nog) niet heeft geoordeeld. Aan de hand van de bevindingen uit haar dissertatie gaat zij in dit artikel op deze zaak in. Verder besteedt zij aandacht aan het voorstel om artikel 4:3 BW te wijzigen in een gedeeltelijk open norm. Tevens gaat zij in op de (on)mogelijkheden als het gaat om het intrekken van de vergeving en gedeeltelijke vergeving.