Het komt regelmatig voor dat een benadeelde die ernstig letsel heeft opgelopen daardoor wordt genoodzaakt te verhuizen naar een andere woning. Die zal vaak ruimer moeten zijn, waardoor de aanschafprijs hoger ligt. Die hogere aanschafprijs vormt juridisch gezien geen verhaalbare schade. Wel rust op de aansprakelijke partij de verplichting ervoor te zorgen dat de benadeelde naar een geschikte woning kan verhuizen. Het niet naleven van deze faciliteringsplicht kan ertoe leiden dat de aansprakelijke partij, boven op de reguliere schadevergoeding, aan de benadeelde een vervangende schadevergoeding dient te betalen. Die kan aanzienlijk oplopen. De aansprakelijke partij doet er derhalve verstandig aan tijdig met de benadeelde in overleg te treden en te bezien of, en zo ja, onder welke voorwaarden de meerprijs kan worden verrekend met de toekomstige schade van de benadeelde.

Dit artikel vormt een beschouwing op de recente ontwikkelingen op het terrein van de vordering benadeelde partij vanaf het Overzichtsarrest van de Hoge Raad uit 2019. Daarbij wordt naast dit Overzichtsarrest ook aandacht besteed aan het adviesrapport ‘Op verhaal komen’ van de commissie-Donner uit 2021 en aan de ‘23 april-arresten’ van de Hoge Raad. De auteur bespreekt welke veranderingen deze arresten ten opzichte van het Overzichtsarrest brengen en concludeert dat de ‘23 april-arresten’ een nieuwe wending inluiden, in die zin dat daarmee nadrukkelijker dan voorheen aandacht wordt besteed aan de impact die substantiële of complexe vorderingen wegens beperkte mogelijkheden in het strafproces kunnen hebben op de rechtspositie van de verdachte.

Dit artikel onderzoekt de toepassing van het gelijksoortigheidsvereiste in collectieve letselschadeprocedures onder de WAMCA. Aanleiding is de uitspraak van de rechtbank Amsterdam in de zaak van Stichting Bureau Clara Wichmann tegen borstimplantatenfabrikant Allergan, waarin voor het eerst een collectieve vordering tot vergoeding van immateriële schade ontvankelijk werd verklaard. De vraag die hier centraal staat, is welke handvatten de rechter in dergelijke procedures ten dienste staan om te kunnen bepalen dat sprake is van voldoende gelijksoortige vorderingen, zodat de procedure inhoudelijk behandeld kan worden. Deze vraag wordt beantwoord aan de hand van een analyse van bestaande collectieve schadeafwikkelingsmechanismen en een aantal op dit moment aanhangige personenschadezaken.

Vroege interventie door een arbeidsdeskundige helpt om het conditioneringseffect van het schadeafwikkelingssysteem bij benadeelde te voorkomen en te verminderen en draagt bij aan het voorkomen van secundaire klachten en het ontstaan van een chronisch beeld. Re-integratiebegeleiding door de in letsel gespecialiseerde arbeidsdeskundige met een proactieve visie op de duurzame inzetbaarheid verkort de verzuimduur, verlaagt de verzuimkosten, verhoogt de loonwaarde en beperkt het verlies aan verdienvermogen. Vroeg onderzoek naar de verdienmogelijkheden en het would-be-scenario draagt – met name bij ondernemers – bij aan een snelle en soepele schadeafhandeling.