Een voornaam deel van de letselschadezaken bestaat uit claims wegens whiplashletsel. In tal van die zaken was de schaderegeling altijd al moeizaam, voornamelijk omdat de claimklachten naar hun aard subjectief zijn, en in die zin ‘medisch onverklaarbaar’, dat medisch beeldvormend materiaal geen onderliggende afwijkingen laat zien. Sinds de terugtrekkende beweging van de neurologen – van oudsher dé beoordelaars van whiplashletsel – door middel van de in november 2007 gewijzigde NVN-richtlijnen is het regelingsproces nóg moeizamer geworden. Aan de hand van een overzicht van recente rechtspraak wordt bezien of daaraan voor de letselschadepraktijk handvatten zijn te ontlenen die de huidige whiplashproblematiek minder weerbarstig maken.

De diagnose ‘whiplash’ blijft aanleiding geven tot discussie bij de afwikkeling van letselschade. Algemeen bekend is geworden dat de richtlijnen voor het vaststellen van functieverlies bij neurologische aandoeningen van de Nederlandse Vereniging voor Neurologie (NVN) geen mogelijkheid meer bieden tot het vaststellen van een percentage functieverlies bij deze diagnose. In deze bijdrage wordt besproken of andere richtlijnen, in casu de zesde editie van de richtlijnen van de American Medical Association (AMA-6), deze mogelijkheid wel bieden en op welke wijze hiermee moet worden omgegaan.

De forensische commissie van de NVN beweerde in 2007 dat er nooit afwijkingen waren aangetoond in de hersenen na een whiplash of hersenschudding. Derhalve werd besloten dat geen percentage invaliditeit kon worden toegekend bij aanhoudende klachten. In 2007 was echter al een aantal jaren bekend dat met een speciale MRI-techniek, diffusion tensor imaging, (DTI), er wel afwijkingen zichtbaar zijn die met een gewone CT-, of MRI-scan niet aantoonbaar zijn. Deze afwijkingen zijn nog jaren na het ongeval zichtbaar. DTI is nu beschikbaar in alle academische ziekenhuizen in Nederland.