Een samenwerkingsverband van Slachtofferhulp Nederland, Achmea en de Vrije Universiteit Amsterdam is gestart met activiteiten ter ondersteuning van letselschadeslachtoffers die hun schade zelf afwikkelen, in rechtstreeks contact met de verzekeraar. Het gaat om een grote groep: circa vier op de tien letselschadezaken wordt afgewikkeld zonder dat daar een belangenbehartiger bij te pas komt, bij licht letsel is het ongeveer de helft. Uit onderzoek van de Vrije Universiteit blijkt dat slachtoffers uit deze ‘zelfhulpgroep’ meer tevreden zijn over de afwikkeling en dat deze minder lang duurt. Wel is het nodig om de zelfhulpgroep beter te ondersteunen bij het volledig in kaart brengen en documenteren van de geleden schade.

De Belgische beroepsziekteregeling kenmerkt zich door de vereiste link tussen werk en ziekte. Werknemers die een ziekte hebben opgelopen door hun werk die ook inherent is aan het werk, hebben recht op een vergoeding. Deze vergoeding is forfaitair, berekend in functie van de arbeidsongeschiktheid van het slachtoffer en zijn (voormalig) loon. De bewijslast van slachtoffers is vereenvoudigd: zij hoeven geen fout van hun werkgever aan te tonen. Voor beroepsziekten die op de zogenaamde beroepsziektelijst staan, volstaat het aan te tonen dat zij aan deze ziekte lijden, en dat die door het werk is veroorzaakt (tijdens het werk en inherent aan het werk). Ziekten die niet op de lijst staan, kunnen ook recht geven op vergoeding, maar vereisen een zwaardere bewijslast (het werk is de determinerende oorzaak). De werkgever is verplicht zijn werknemers te verzekeren bij de sociale zekerheidsinstelling Fedris, maar geniet tevens een burgerrechtelijke immuniteit. Het wordt gefinancierd door werkgevers- en werknemersbijdragen aan de sociale zekerheid.

In deze noot bespreekt de auteur naar aanleiding van twee recente uitspraken de invulling van het begrip bedrijfsmatig gebruik uit artikel 6:181 BW voor de verlegging van aansprakelijkheid uit artikel 6:179 BW voor de door een dier aangerichte schade van de bezitter naar de bedrijfsmatig gebruiker. Het valt de auteur op dat beide instanties bij de waardering van de feiten voor de uitleg van het begrip bedrijfsmatig gebruik een andere toepassing lijken te geven aan de in het Loretta-arrest geformuleerde gezichtspunten. Met name de vraag of aan de elementen ‘zeggenschap’ en ‘profijt’ betekenis toekomt, en zo ja, welk gewicht deze in het kader van de beoordeling dienen te krijgen, wordt verschillend beantwoord. Het hof lijkt met zijn arrest bewust een nieuwe stap te zetten in de richting van een ruime(re) invulling van het begrip bedrijfsmatig gebruik met een belangrijke rol voor de vraag welke partij in het concrete geval zeggenschap heeft over het dier.