Sinds begin jaren negentig wordt een restrictief beleid gevoerd om illegaliteit en de uitwassen die hiermee gepaard zouden gaan te bestrijden. Maar is een restrictief illegalenbeleid hier wel een geschikt middel voor? Deze vraag heeft centraal gestaan in het onderzoek ‘Het leven gaat door’ waarin het leven in de illegaliteit aan de hand van interviews met 88 uitgeprocedeerde asielzoekers uit Utrecht in kaart is gebracht. Het blijkt dat een restrictief beleid illegaliteit niet bestrijdt en problemen niet oplost, maar dat het juist problemen voor illegaal verblijvenden én samenleving veroorzaakt. Het huidige restrictieve beleid lijkt dan ook averechts te werken.

Bij de opvang en begeleiding van (ex-)gedetineerden lopen Exodus en vergelijkbare nazorgorganisaties in de praktijk tegen veel problemen aan. In dit artikel worden enkele van die problemen gesignaleerd. Daarbij wordt onder meer stilgestaan bij problemen met betrekking tot de financiering en de oprichting van een Exodushuis, maar ook problemen bij de intake en plaatsing, de begeleiding en de uitzetting van bewoners worden besproken. Ten slotte wordt aandacht besteed aan het afleggen van verantwoording over de bereikte resultaten en de lastigheden daarbij.

Vrijwilligerswerk binnen de sanctietoepassing staat in de belangstelling. Vaak worden utilitaire doelstellingen van dit werk benadrukt, bijvoorbeeld in de zin van het terugdringen van recidive. De inzet van vrijwilligers moet echter niet alleen in meetbare resultaten worden uitgedrukt om op output te kunnen sturen. Juist de ontmoeting van mens tot mens vanuit een intrinsieke motivatie en passie is belangrijk. Daarin ligt de versterkende waarde van het vrijwilligerswerk binnen de sanctietoepassing. Een waarde die voor de buitenwereld niet direct zichtbaar is, maar die wel bijdraagt aan een humaan detentieklimaat.

How can the social environment of a prison be accurately assessed? Why is it important to measure? How should the prison experience be represented in empirical research? How do we capture distinctions between prisons, which can be good or bad in so many different ways? There is considerable consensus about the inadequacy of narrow and selective performance measures, such as hours spent in purposeful activity or serious assaults, in representing prison quality. The difficulties are both methodological and conceptual. This paper will outline one attempt to address these questions in England and Wales. Based on a series of studies aimed at identifying and measuring aspects of prison life that ‘matter most’, prisoners describe stark differences in the moral and emotional climates of prisons serving apparently similar functions. The ‘differences that matter’ are in the domain of interpersonal relationships and treatment. A developmental programme of empirical research on the quality of life in prison suggests that (a) some prisons are more survivable than others and (b) important differences in identifiable aspects of prison quality exist and may be related to outcomes. These findings have implications for our understanding of the meaning of terms like ‘inhuman and degrading’ treatment as well as for our uses and expectations of the prison.

Voor zorgprogramma’s in de tbs-sector ontbreekt vooralsnog de evidence base, een empirische onderbouwing van wat werkt bij wie onder welke omstandigheden. Doel van dit artikel is te schetsen hoe zo’n evidence base tot stand kan komen.Ten eerste kunnen in een quasi-experimenteel design interventies worden geëvalueerd met behulp van Routine Outcome Monitoring (ROM). Daarnaast zijn studies met een waarlijk experimenteel design (Randomised Clinical Trials of RCT’s en single case-studies) een noodzakelijke aanvulling. Ten slotte wordt responsiviteitsonderzoek aanbevolen, dat zich richt op interne (behandelinggerelateerde) en externe (patiëntgerelateerde) factoren die samenhangen met een gunstige behandeluitkomst.

Sociale netwerksites kunnen zich verheugen in een grote populariteit, vooral onder jongeren. In dit artikel wordt onderzocht hoeveel persoonlijke informatie (zoals naam, adres, telefoonnummer) jongeren toevertrouwen aan profielen op sociale netwerksites en hoe deze online zichtbaarheid zich verhoudt tot hun kans om slachtoffer te worden van onterechte bankafschrijvingen, een vorm van identiteitsfraude. De resultaten tonen aan dat deze kans toeneemt naarmate er meer persoonlijke informatie op sociale netwerksites vermeld is. Vooral het achterlaten van naam en telefoonnummer is risicoverhogend, ook als gecontroleerd wordt voor andere relevante predictoren. Toekomstig onderzoek is nodig om het verband tussen online zichtbaarheid en identiteitsfraude verder te ontrafelen.