Met de inwerkingtreding van de Wet op de identificatieplicht is een beeld geschept dat eenieder, vanaf de leeftijd van 14 jaar, zomaar op straat of in de publieke ruimten door de politie naar zijn identiteit kan worden gevraagd. De bevoegdheid van de politie om over te gaan tot het vorderen van inzage in identiteitsgegevens ligt echter iets genuanceerder. De politie is immers gebonden aan haar bevoegdheden en dient te handelen binnen de politietaak van artikel 2 Politiewet 1993. Zo is het te pas en te onpas vorderen van inzage in identiteitsgegevens niet toegestaan en dient een aantal waarborgen in acht te worden genomen. Doet de politie dat niet, en treedt zij buiten de aan haar toegekende bevoegdheden, dan is er sprake van onrechtmatig politieoptreden.

Sinds 2000 doet de top van de Nederlandse politie allerlei inspanningen om de principes van intelligence-gestuurde politie (IGP) op het werkveld operationeel te maken. De centrale idee achter IGP is dat criminaliteitsanalyses en hun afgeleide producten aan de basis liggen van te nemen beslissingen. Door de beslissingen te stoelen op actuele geanalyseerde informatie hoopt de politie een betere efficiëntie en effectiviteit te bereiken. De bereidheid van de politie om informatie te delen met zowel andere afdelingen als haar ketenpartners is dus cruciaal voor de slaagkansen van IGP. In deze bijdrage onderzoeken we de vraag of de Nederlandse politieorganisatie een succesvolle implementatie van intelligence-gestuurde politie toelaat. Immers, de aard van de politietaken genereert een proces dat in de literatuur bekendstaat als sociale categorisatie. Dit proces vormt mogelijk een belemmering bij het delen van informatie en daarom bij de implementatie van intelligence-gestuurde politie.

In een column geeft een redacteur of auteur zijn of haar visie op een bepaald onderwerp.

In dit artikel wordt in vogelvlucht de totstandkoming en de theorie van het justitieel casusoverleg (JCO) geschetst. Het JCO is een overleg waarbij verschillende ‘ketenpartners’ per jeugdige overleggen over de beste aanpak ten aanzien van vervolging, afdoening en hulpverlening. De Rotterdamse praktijk van het JCO komt ook aan bod. Er wordt met name ingegaan op de effectiviteit van het Rotterdamse JCO. Hoewel het Rotterdamse JCO effectief is, kan de objectieve meerwaarde nog verder worden verbeterd. Ontwikkelingen zoals de komst van het Rotterdamse Veiligheidshuis bieden kansen om het JCO nog beter te laten functioneren.

Een heel kleine groep jongeren ontwikkelt een ‘criminele carrière’. Toch stopt ook iedere veelpleger vroeg of laat. Dit proces van desistance bij jongeren en jongvolwassenen is het onderwerp van dit artikel. Eerst wordt een overzicht van recente literatuur gegeven, daarna worden de resultaten van een kleine, exploratieve studie gepresenteerd: Familie vormt een krachtig motief voor jonge veelplegers om te stoppen. Liefdesrelaties hebben daarentegen nauwelijks invloed, net als werk. Als eenmaal is besloten te stoppen, is werk wel belangrijk om het vol te houden. Ten slotte is de eigen keuze, human agency of ‘subjectieve verandering’ heel belangrijk bij desistance.

In een column geeft een redacteur of auteur zijn of haar visie op een bepaald onderwerp.