In deze bijdrage wordt de nieuwe Regeling inzake late zwangerschapsafbreking (LZA) en levensbeëindiging bij pasgeborenen (LP) besproken en becommentarieerd. Daarbij wordt vooral nagegaan in hoeverre deze nieuwe Regeling eerder gesignaleerde knelpunten in de LZA/LP-praktijk daadwerkelijk kan verhelpen en hoe de keuze om de nieuwe beoordelingscommissie overwegend medisch in te kleuren past bij het te waarborgen belang van maatschappelijke zorgvuldigheid.

Het rapport van de commissie-Schnabel, ingesteld door de ministers van VWS en V&J, is het voorlopige eindpunt van de discussie die in 1991 door H. Drion werd gestart. Inzet: het faciliteren van mogelijkheden om op een zelf gekozen tijd het (eigen) leven waardig en vreedzaam te beëindigen door middel van regelgeving en middelen. Het rapport doet verslag van een uitgebreide consultatie, beschrijft het huidige juridische kader, inclusief de Europeesrechtelijke context, en geeft een overzicht van de situatie in enkele andere landen. Onder verwijzing naar een minder gebruikelijk autonomiebegrip luidt de conclusie: verruiming van de juridische mogelijkheden tot straffeloze hulp bij zelfdoding is niet aan te bevelen.

Deze kroniek behandelt de rechtspraak op het gebied van de Wet marktordening gezondheidszorg (‘Wmg’), die van het College van Beroep voor het bedrijfsleven en de bestuursrechter is verschenen in de periode vanaf 1 september 2014 tot en met 1 juli 2016. Eerst worden de procedurele aspecten behandeld, enkele algemene principes van de tariefregulering, geordend van algemeen naar specifiek. Vervolgens wordt nog aandacht besteed aan een enkele uitspraak over het optreden van de NZa als marktmeester.