In een redactioneel artikel geeft de redactie een toelichting op het tijdschriftnummer in kwestie.

In this paper the author argues that, despite the apparently technical nature of questions of effectiveness, in fact any considered and critical analysis of the empirical evidence about desistance, rehabilitation and ‘what works?’ compel us to consider the moral character and context of criminal justice interventions.

Verreweg de meeste plegers van een misdrijf vallen in herhaling. Criminaliteit lijkt voor de meesten van hen een essentieel kenmerk van hun levensloop te zijn. Het ombuigen van zo’n levensloop is geen sinecure. Nieuwe ontwikkelingen in praktijk en onderzoek wijzen de weg. Voor iedere individuele gedetineerde dient er een uniek ‘project’ te worden uitgevoerd, waarin gedragsinterventies gecombineerd worden met het voorzien in materiële en psychosociale randvoorwaarden voor een ander bestaan. Dit type projecten vraagt een andere samenwerking van de huidige keten. Eenheid van regie én continuïteit door de gehele keten van strafrechtspleging, zorg en begeleiding heen zijn sleutelwoorden.

In dit artikel wordt de vraag gesteld naar een zinvolle verbinding tussen de ervaringen en vragen van reclasseringswerkers en de ontwikkelingen in de wetenschap. Een mogelijke sleutel is meer onderzoek te doen naar effectieve professionals, als aanvulling op onderzoek naar effectieve interventies. De vraag naar effectieve professionals wordt besproken aan de hand van vier thema’s: de reclasseringswerker en de combinatierol van controleren en motiveren, de algemene factor van effectiviteit, de werkalliantie en kenmerken van de effectieve professional. Het artikel concludeert dat onderzoek naar deze factoren niet alleen de effectiviteit van het reclasseringswerk zal vergroten en onderbouwen, maar ook de professionele ruimte, die nodig is voor gemotiveerde reclasseringswerkers, zichtbaar maakt en kan onderbouwen.

In een column geeft een redacteur of auteur zijn of haar visie op een bepaald onderwerp.

In toenemende mate wordt bij justitiële organisaties gewerkt met instrumenten die beslissingsprocessen ondersteunen. Een belangrijke reden daarvoor is dat onderzoek overtuigend heeft aangetoond dat gestructureerde beslissingen beter zijn dan ongestructureerde.De reclassering gebruikt vanaf eind 2004 het instrument RISc om op een gestructureerde wijze tot een inschatting te komen van de kans op recidive, de criminogene factoren die daaraan ten grondslag liggen, en de responsiviteit van delinquenten. Op basis daarvan wordt bepaald welke interventies nodig zijn om de kans op recidive te verlagen, en de kortetermijnrisico’s te beperken. De indicatiestelling is nog weinig gestructureerd. Verdere structurering op basis van actuele kennis over effectieve interventies kan leiden tot verbetering van de indicatiestelling en daardoor van de kwaliteit en effectiviteit van het reclasseringswerk.

In dit artikel wordt vastgesteld dat er weinig aandacht is voor de morele dimensie van het werken in gedwongen kader. Van de werker wordt gevraagd om een goed ‘prosociaal rolmodel’ te zijn. Vóór de methodische vraag hoe dit te doen met behulp van bestaande aanpakken, ligt de inhoudelijke vraag: welke ‘conventionele waarden’ draagt de werker uit?Het artikel kijkt kritisch naar de veelgekozen theoretische invalshoek van Kohlberg, waarbij het niveau van het morele redeneren aangrijpingspunt voor methodisch handelen is en stelt vragen bij het veelgehanteerde begrip ‘eigen verantwoordelijkheid’. Conclusie is dat de inhoud van de uit te dragen moraal te weinig aan de orde is. Aanbeveling is om onderzoek naar best practices op dit gebied te doen en beleidsmatig aandacht te schenken aan het morele klimaat van de organisatie en de manier waarop dit in het contact tussen werkers en cliënten tot uitdrukking dient te komen.

Jeugdinrichtingen proberen sinds hun ontstaan jongeren die een strafbaar feit gepleegd hebben, weer in het gareel te krijgen. In tegenstelling tot het strafrecht voor volwassenen staat bij minderjarigen het pedagogisch handelen centraal. Recedivecijfers maken echter duidelijk dat dit geen eenvoudige opgave is. Momenteel is de hoop gevestigd op erkende gedrags-cognitieve interventies die in algemene zin hun werkzaamheid bewezen hebben. Maar het opvoeden in een gesloten inrichting heeft specifieke kenmerken die, ruim veertig jaar geleden, door de socioloog Goffman werden beschreven. Deze specifieke kenmerken zijn nog steeds actueel. De vraag is of, ondanks de intenties om het gedrag van de jongeren in positieve zin te veranderen, het probleem niet besloten ligt in het systeem. Is opvoeden, met als doel dat de jongere niet in herhaling vervalt, wel mogelijk in een gesloten setting? In dit artikel wordt deze vraag verder uitgediept.

In een column geeft een redacteur of auteur zijn of haar visie op een bepaald onderwerp.