In deze bijdrage staat de positie van werkende ouders met een ernstig ziek kind centraal, in het bijzonder de ervaren tekortkomingen van de regeling langdurend zorgverlof. Op basis van een juridische analyse en onderzoek naar de praktijkervaringen van werkende ouders met ernstig zieke kinderen wordt bepleit dat het langdurend zorgverlof voor deze groep verbetering behoeft. We beginnen met een uiteenzetting van de voorgeschiedenis en de huidige stand van het zorgverlofrecht en de overige voorzieningen in tijd, flexibiliteit en geld. Vervolgens doen we verslag van de uitkomsten van een steekproef onder ouders in een oncologisch behandeltraject van hun kind. Aansluitend beargumenteren we waarom het over één kam scheren van ouders van ernstig zieke kinderen en (andere) mantelzorgers geen stand houdt vanuit een kinder- en familierechtelijk perspectief. Ook bezien we hoe Nederland zich in dit opzicht tot andere landen verhoudt. We sluiten af met een conclusie en enkele suggesties voor een nieuw kabinet.

Het civiele recht bevat veel open normen. Een belangrijk voorbeeld hiervan is de norm ‘verwijtbaar handelen of nalaten van de werknemer, zodanig dat van de werkgever in redelijkheid niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren’. Deze ontslaggrond is neergelegd in artikel 7:669 lid 3 sub e BW. Open normen zijn inhoudelijk in grote mate onbepaald en kunnen leiden tot rechtsonzekerheid en de mogelijkheid van inconsistentie in de rechtstoepassing. Het in dit artikel omschreven onderzoek heeft tot doel om meer inzicht te krijgen in de toepassing van open normen. Het artikel beschrijft de uitkomsten van een systematische rechtspraakanalyse naar de toepassing van de e-grond voor ontslag. Het omschrijft de gevonden (positieve en negatieve) indicatoren voor de toepassing van deze ontslaggrond. De onderzoekers leiden uit deze op inductieve wijze gevonden indicatoren een set aan rechtsbeginselen af, op basis waarvan zij een beoordelingskader voor beslissingen over de e-grond ontwikkelen.

Het HvJ EU beantwoordt in het arrest ROI Land Investment twee voor de internationale praktijk belangrijke vragen: Welke bevoegdheidsregel is van toepassing op een in het kader van een arbeidsrelatie gemaakte afspraak met een ander concernonderdeel dan de formele werkgever: die voor arbeidsovereenkomsten, voor consumentencontracten of voor overeenkomsten in het algemeen? En is er nog ruimte voor toepassing van de nationale bevoegdheidsregels als artikel 21 lid 2 van Verordening Brussel I bis bevoegdheid verleent aan een rechter van een EU-lidstaat? Het antwoord op de tweede vraag is een duidelijk – en volgens de auteur te betreuren – ‘nee’. Het antwoord op de eerste vraag daarentegen roept nogal wat vragen op, bijvoorbeeld over de kwalificatie van aandelen- en optieregelingen. Een vervolgvraag aan het HvJ EU ligt daar voor de hand.

Op 21 januari 2022 verdedigde Samiha Said met succes haar proefschrift De arbeidsovereenkomst: een bewerkelijk begrip. In dit proefschrift onderzoekt zij de problematiek rondom de kwalificatievraag ex artikel 7:610 BW vanuit de beginselen partijautonomie en ongelijkheidscompensatie. In deze bijdrage blikt de auteur terug op het promotieonderzoek en staat zij stil bij de ontwikkelingen rondom de kwalificatievraag die zich na afronding van het onderzoek hebben voorgedaan.