De vraag naar de toelaatbaarheid van de voorwaardelijke ontbinding onder de Wet werk en zekerheid (Wwz) heeft de gemoederen flink beziggehouden. De opvattingen in de lagere rechtspraak en de literatuur liepen uiteen. Dat Kantonrechter Enschede op 20 mei 2016 de Hoge Raad prejudiciële vragen stelde op de voet van artikel 392 Rv, was derhalve niet vreemd. Het antwoord van de Hoge Raad, gegeven in een beschikking van 23 december 2016 (Mediant/werknemer) staat in deze bijdrage centraal. Wordt met deze beschikking het voorwaardelijke-ontbindingsdossier gesloten?

In dit artikel staat de met de Wwz gecodificeerde herplaatsingsverplichting binnen het concern centraal. De auteurs analyseren de reikwijdte van deze plicht en behandelen de rechtspraak op dit punt, zoals gewezen onder de Wwz. Voorts staan zij stil bij de gevolgen voor de arbeidsovereenkomst van een geslaagde herplaatsing. De auteurs concluderen dat meer richting voor de praktijk gewenst is.

Ontslag van managers en directeuren wordt veelal gebaseerd op de h-grond, het in de wetsgeschiedenis genoemde ‘verschil van inzicht’ en andere relatief vage omstandigheden als een ‘vertrouwensbreuk’; ‘tegenvallende resultaten’ of ‘gebrek aan draagvlak’. Dat heeft inmiddels tot de nodige jurisprudentie geleid.
De vraag rijst of de h-grond en het genoemde ‘verschil van inzicht’ geschikt zijn voor een dergelijk ontslag. Ik beantwoord die vraag op basis van uitgebreid onderzoek van de wetsgeschiedenis, literatuur en jurisprudentie alsmede mijn ervaringen in de praktijk genuanceerd positief en meen dat de h-grond voor deze doelgroep eerder tot een voldragen en geaccepteerde ontslaggrond kan leiden.

De bedenktermijn in de beëindigingsovereenkomst en het vormvereiste van schriftelijkheid is een nieuw fenomeen. In dit artikel wordt het schriftelijkheidsvereiste onderzocht in het licht van het algemeen vermogensrecht en wordt de arbeidsrechtelijke bedenktermijn vergeleken met andere bedenktermijnen uit het civiele recht. Ten slotte wordt een aantal casusposities behandeld.

De invulling van het begrip opvolgend werkgeverschap sinds de Wwz roept vele vragen op die niet volledig door de wetgever lijken te zijn voorzien. De auteurs geven een uiteenzetting van knelpunten die daarbij in het oog springen.

Veel verschillende omstandigheden bij zowel werkgever als werknemer zijn van invloed op de hoogte van de billijke vergoeding. In dit artikel wordt door de auteurs geschetst wat de invloed van vergoeding-verlagende factoren is en hoe de toegekende bedragen zich verhouden tot de verzochte.