Discriminatie en ontslag: de regels en een oplossingsrichting

Het civiele recht bevat veel open normen, waarbij de wetgever vage en voor interpretatie vatbare criteria in een rechtsregel opneemt. Dit biedt de rechter de mogelijkheid het recht te vinden in een veelheid van verschillende situaties, waarin tijdens het wetgevingsproces moeilijk kan worden voorzien. Open normen en concepten worden niet concreet en volledig gedefinieerd. Hierdoor zijn zij inhoudelijk tot op zekere hoogte onbepaald en moeten zij iedere keer opnieuw worden geïnterpreteerd. Een nadeel van het gebruik van open normen is echter dat zij tot rechtsonzekerheid en de mogelijkheid van inconsistentie in de rechtstoepassing kunnen leiden.
Dit artikel beschrijft de toepassing van systematische rechtspraakanalyse, een methode van empirisch-juridisch onderzoek en brengt de open norm ‘verwijtbaar handelen of nalaten als redelijke grond voor de ontbinding van de arbeidsovereenkomst’ inhoudelijk volledig in kaart. Het evalueert met die categorisering de beschrijving van deze open norm in de vakliteratuur en onderzoekt de toepassing van de redelijkheidstoets in de casuïstiek.
Het artikel vormt een belangrijke aanvulling op de beschrijvingen van deze open norm in de bestaande literatuur en analyseert de waarde van deze vorm van empirisch-juridisch onderzoek in breder verband.

Bij de herplaatsingsplicht maakt een werkgever een inschatting van de kansen op herplaatsing van de werknemer, binnen redelijke termijn. Het UWV of de kantonrechter dient die inschatting bij ontslag te beoordelen. In deze bijdrage staat centraal hoe deze toetsing plaatsvindt en of dit ex nunx of ex tunx gebeurt. Ook wordt stilgestaan bij de herplaatsingsbeoordeling in hoger beroep en of de redelijke termijn uit de Ontslagregeling ruimte laat voor een ‘reset’.

Het belemmeringsverbod in artikel 9a Waadi is niet zonder meer van toepassing op ter beschikking gestelde zzp’ers.