In deze bijdrage onderzoeken de auteurs de mogelijkheid om art. 3:300 BW toe te passen bij de beëindiging van slapende dienstverbanden. In dat geval veroordeelt de rechter de werkgever niet tot instemming met beëindiging, maar treedt de uitspraak in de plaats van de beëindigingsovereenkomst. De auteurs zien ruimte voor deze toepassing en schetsen de mogelijke voordelen voor werknemers. Zij zien geen beletsel in de kritiek die op de Amsta-beschikking van de Hoge Raad is geuit. Tot slot bespreken de auteurs de inhoud van de beëindigingsovereenkomst die met toepassing van art. 3:300 BW kan worden afgedwongen.

Twee arresten van het EU Hof van Justitie worden besproken en vergeleken. In beide is sprake van een faillissement van de werkgever, voorafgegaan door een ‘pre-pack’. Op grond van de ene uitspraak gaan werknemers van de gefailleerde van rechtswege over naar de koper van de onderneming, op grond van de andere uitspraak niet.

De binding van de werkgever aan de cao-ontslagcommissie is bepalend voor de bevoegdheid. Ook de ongebonden werknemer raakt op deze manier gebonden. De auteur bespreekt of deze vorm van binding in overeenstemming is met het cao-recht.

Na bijna tien jaar WNT beoogt dit artikel een overzicht te geven van de aandachts- en discussiepunten bij het sluiten van een vertrekregeling met een WNT-topfunctionaris. Daarbij komen verschillende onderdelen van de beëindigingsovereenkomst aan bod, waaronder de beëindigingsvergoeding, de vrijstelling van werkzaamheden en het uitbetalen van vakantiedagen.