In deze bijdrage wordt de stand van zaken van de stelselherziening van het omgevingsrecht gegeven vanaf het zomerreces 2017.

In dit artikel plaatsen de auteurs kritische kanttekeningen bij de regeling in de Omgevingswet en het Omgevingsbesluit over participatie vanuit de samenleving. Zij schetsen ook een beeld hoe het beter zou kunnen.

In deze bijdrage wordt onderzocht of het huidige en toekomstige omgevingsrechtelijk instrumentarium voldoende mogelijkheden en/of stimulansen biedt om volledig circulaire steden mogelijk te maken. Daarbij komen de volgende onderwerpen aan de orde. Eerst wordt ingegaan op de eisen die aan de circulariteit van bouwwerken kunnen worden gesteld in de ontwerpfase. Besproken wordt in hoeverre de ambities van gemeentelijke ‘koplopers’ kunnen worden vormgegeven door strenge(re) eisen te stellen aan het materiaalgebruik bij nieuwbouw. Vervolgens wordt ingegaan op de vraag in hoeverre circulariteit bij bestaande bouw kan worden bereikt. Daarbij gaat het zowel om het planologisch instrumentarium om leegstand tegen te gaan, als om de eisen die kunnen worden gesteld aan verantwoord materiaalgebruik bij renovatie. Daarna komen de mogelijkheden in de sloopfase van een bouwwerk aan de orde: in hoeverre kunnen eisen worden gesteld ten aanzien van de scheiding van waardevol bouw- en sloopmateriaal?

Deze bijdrage gaat over de codificering van het participatiebeginsel. Dit wordt besproken aan de hand van de projectprocedure op grond van de Omgevingswet, de zogenoemde voornemenprocedure, en het overgangsrecht zoals dat is opgenomen in de Invoeringswet Omgevingswet.

In deze bijdrage gaat de auteur in op de inhoud en reikwijdte van het projectbesluit voor ‘natte’ waterstaatswerken.

In deze bijdrage gaat de auteur in op de keuzes die waterschappen zullen kunnen maken over de mate van integratie in een projectbesluit.