Mensen met een beperking worden vaak niet aangenomen. Beleidsmaatregelen proberen hierop in te spelen. Maar pakken deze maatregelen de juiste oorzaken aan? In dit artikel geven wij aan de hand van een literatuurstudie een overzicht van de capaciteiten, mogelijkheden en motivaties die werkgevers nodig hebben om mensen met een beperking aan te nemen. Daarnaast testen we met een vragenlijst welke beleidsmaatregelen draagvlak genieten onder werkgevers.
Onze literatuurstudie toonde aan dat de drie meest genoemde barrières voor werkgevers waren (1) het idee dat mensen met een beperking niet productief zijn, (2) dat zij veel geld kosten en (3) een gebrek aan kennis over beperkingen onder werkgevers. De drie meest besproken stimulansen waren (1) pro-sociale motivatie, (2) werken binnen een grote organisatie en (3) het verwachten van een concurrentievoordeel. Uit onze vragenlijst bleek dat een training over de omgang met mensen met een beperking en proefplaatsingen als het meest positief werden gezien.

Veel mensen met een functiebeperking kunnen nog steeds niet volwaardig deelnemen aan de maatschappij. Dit komt mede door de inrichting van de sociale zekerheidswetgeving. Deze regelingen zijn vaak gepreoccupeerd met de weg (terug) naar de reguliere arbeidsmarkt en bieden zelden passende modi voor de mensen met een functiebeperking die niet (meer) op deze wijze mee kunnen doen. Als we deze situatie willen remediëren is het nuttig om de filosofie achter de sociale zekerheid onder de loep te nemen. Met het VN-verdrag Handicap in de hand, kan men bijvoorbeeld kritiek hebben op de relevante ideeën omtrent het sociaal contract dat ten grondslag ligt aan onze maatschappij en het daarbij behorende beeld van de maakbare mens. Deze exercitie biedt ook zicht op mogelijke alternatieve filosofieën voor sociale zekerheidswetgeving die mensen met een functiebeperking assisteert in plaats van belemmert.

Sinds de invoering van de Participatiewet in 2015 vallen veel jonggehandicapte mensen onder een regime dat regelmatig niet aansluit op hun behoeften en situatie. De wet wordt als hardvochtig ervaren. Het Breed Offensief op de Participatiewet heeft als doel meer mensen met een arbeids­beperking aan het werk te helpen en te houden. Dit Breed Offensief verandert volgens critici echter te weinig aan de hardheid van de Participatiewet. In dit artikel wordt het Breed Offensief getoetst op het versterken van de inkomenswaarborging van jonggehandicapten.

Dit artikel onderzoekt de stapeling van zorgkosten voor mensen met een beperking. Waar bestaat deze stapeling uit, hoe ontstaat de stapeling en hoeverre ondervinden mensen met een levenslange en levensbrede beperking hier last van? Dit wordt uitgelegd aan de hand van voorbeelden uit de praktijk. Vervolgens gaat het artikel in op hoe deze stapeling van zorgkosten zich verhoudt tot het VN-verdrag Handicap. Het VN-verdrag Handicap geeft in diverse artikelen een kader voor participatie in de samenleving. Dat gaat onder andere over het recht op persoonlijke assistentie en wie de kosten daarvan moet dragen. Waartoe is de overheid verplicht in de ondersteuning van mensen met een beperking? Is het passend dat hoge zorgkosten in verband met een handicap of chronische ziekte voor eigen rekening komen? Het artikel sluit af met een beantwoording van de vraag: ‘wat is er nodig om de eventuele onrechtvaardig­heden veroorzaakt door het systeem, op te heffen.’

Mensen met een licht verstandelijke beperking zijn oververtegenwoordigd in de groep met financiële problemen. Dit is zorgelijk want door de inrichting van de stelsels van incasso en schuldhulpverlening komen mensen wel snel in de problemen maar er niet snel uit. In dit artikel worden de drie grote systeemproblemen rondom de aanpak van problematische schulden geschetst. Daarbij wordt specifiek ingegaan op de betekenis hiervan voor mensen met een LVB. Het artikel sluit af met wenken wat specifiek deze groep nodig heeft.