Auteurs bespreken in deze bijdrage hoe het arrest van de Hoge Raad van 15 april 2016 met betrekking tot een geschil over de opzegbaarheid van een duurovereenkomst tussen enerzijds de gemeente Amsterdam en anderzijds verschillende Gooise gemeenten en de provincie Noord-Holland (HR 15 april 2016, ECLI:NL:HR:2016:660, NJ 2016/236, Stichting Gooisch Natuurreservaat) moet worden bezien in het licht van staande jurisprudentie met betrekking tot de opzegbaarheid van duurovereenkomsten. Het uitgangspunt blijft dat duurovereenkomsten voor onbepaalde tijd kunnen worden opgezegd.

Sinds 1 januari 2016 zijn bedrijven verplicht om datalekken te melden bij de Autoriteit Persoonsgegevens en in bepaalde gevallen ook bij de personen van wie gegevens ‘gelekt’ zijn. De verwerking van persoonsgegevens wordt vaak deels uitbesteed aan een derde partij, zoals een cloudserviceprovider. In dit artikel wordt uiteengezet op welke wijze contractuele afspraken kunnen helpen om op een doeltreffende wijze uitvoering te kunnen geven aan de meldplicht datalekken wanneer het eigenlijke datalek bij een derde partij plaatsvindt.

Eigendomsvoorbehoud is volgens artikel 3:92 BW levering van een zaak onder opschortende voorwaarde van betaling van de koopsom. De Hoge Raad oordeelde in zijn arrest van 3 juni 2016 in de zaak Rabobank/Reuser dat de verkrijger onder eigendomsvoorbehoud de zaak rechtsgeldig kan verpanden voordat de opschortende voorwaarde is vervuld. De pandhouder verkrijgt dan een pandrecht onder opschortende voorwaarde van eigendomsverkrijging door de pandgever. In Engeland stond eigendomsvoorbehoud in the picture in het arrest van het UKSC van 11 mei 2016 in de zaak Res Cogitans. Op een overeenkomst die een eigendomsvoorbehoud bevat en bepaalt dat de gekochte zaak mag worden verbruikt voordat betaling van de koopsom heeft plaatsgevonden, is de Sale of Goods Act niet van toepassing. Beide arresten en hun gevolgen voor de rechtspraktijk worden besproken.