Als een werknemer arbeidsongeschikt raakt, is de werkgever op grond van artikel 7:629 lid 1 BW, en vaak ook op grond van de geldende arbeidsovereenkomst, verplicht om het loon in ieder geval gedurende twee jaar (deels) door te betalen aan de arbeidsongeschikte werknemer. Deze kosten kunnen behoorlijk oplopen, maar de werkgever hoeft deze kosten niet altijd geheel zelf te dragen. In de gevallen waarin een derde aansprakelijk is voor de arbeidsongeschiktheid van de werknemer, kan de werkgever deze loonschade namelijk op grond van artikel 6:107a lid 2 BW op deze aansprakelijke derde verhalen.

Verlies van werk heeft een grote impact op psychische welzijn van mensen, wat zelfs kan leiden tot klachten rouw, depressie en angst. Hoe meer het ontslag als onrechtvaardig en onverwacht wordt ervaren, hoe groter de kans is dat de persoon vastloopt in het rouwproces bij baanverlies. De strijd voor rechtvaardigheid gaat vaak hand in hand met letselschade. Deze strijd kan ertoe leiden tot de persoon langer blijft hangen in boosheid en meer gebruik maakt van onhandige copingstijlen, en dat kan een negatieve impact hebben om de mentale gezondheid en belemmerend werken in de zoektocht naar een andere baan. Tijdige herkenning van signalen dat de persoon vast dreigt te lopen, kan dan ook veel leed besparen.

In de beoordeling van letselschade wordt de medisch adviseur geregeld gevraagd een uitspraak te doen over de blijvende invaliditeit en blijvende beperkingen van het opgelopen letsel, al dan niet na inschakeling van een onafhankelijke expertise. Daarin doen zich discrepanties voor. De mate van de functionele invaliditeit staat los van de mogelijkheid tot het verrichten van arbeid en het ervaren van kwaliteit van leven.