Samenvatting

In de hedendaagse literatuur is weinig aandacht voor aard en gelding van ongeschreven staatsnoodrecht. Aan de hand van de jurisprudentie van de Hoge Raad en de Bijzondere Raad van Cassatie naar aanleiding van de Londense wetsbesluiten genomen ten tijde van de Tweede Wereldoorlog wordt voorgesteld om ongeschreven staatsnoodrecht te construeren als een publiekrechtelijke bevoegdheid die is afgeleid uit een ongeschreven rechtsbeginsel. Een beroep daarop zou dan kunnen slagen als sprake is van door de (Grond)wetgever niet verdisconteerde omstandigheden bij de bevoegdheidstoedeling in de wet en de betreffende maatregelen noodzakelijk zijn gegeven deze omstandigheden. Bijzondere aandacht wordt besteed aan de rol van het legaliteitsbeginsel in de beoordeling van deze noodzakelijkheid. Het beginsel vormt geen onoverkomelijk obstakel voor een geslaagd beroep op ongeschreven staatsnoodrecht maar maakt het wel tot een ultimum remedium.