In de toespraak ter gelegenheid van de inontvangstneming van de Schilthuispenning gaat Frank Groothuijse in op de argumenten voor het behoud van de waterschappen als onafhankelijke bestuurslaag.

De Omgevingswet beoogt de veelheid aan wetten in het omgevingsrecht te integreren. In deze bijdrage bespreekt de auteur enkele dilemma’s in het wetgevingsproces. Daarbij wordt in het bijzonder aandacht besteed aan: de voorlopige keuze van de minister om de gemeentelijke structuurvisie niet te verplichten, een herhaald pleidooi voor het streven naar een integraal toetsingskader voor omgevingsvergunningen, de problematiek die samenhangt met het hanteren van twee procedures voor onderdelen van de gemeentelijke omgevingsverordening en de (te) rooskleurige manier waarop de minister aankijkt tegen de invoering van de Omgevingswet.

Sinds enkele jaren wordt door gemeenten in het kader van de regulering van industrielawaai het zonebeheerplan krachtens artikel 164 WGH gebruikt bij de toetsing van aanvragen voor een omgevingsvergunning als bedoeld in de Wabo (voorheen betrof dit vergunningen als bedoeld in art. 8.1 Wm). De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State heeft deze toetsing enige tijd geleden onrechtmatig geoordeeld. Het zonebeheerplan mag niet als toetsingskader worden gebruikt bij de beoordeling van vergunningaanvragen. Daarmee is een aanzienlijke streep gezet door het lokale beleid met betrekking tot industrielawaai, voor zover dat was verankerd in een zonebeheerplan. Anders dan het geluidverkavelingsplan, kan het geluidreductieplan in enkele gevallen als alternatief gaan dienen.