Per 1 januari 2012 zijn twee wetten inzake de aanpassing van het huwelijksvermogensrecht (wetsvoorstellen 28 867 en 32 870) ingevoerd, tegelijkertijd met Boek 10 BW. In de afstemming tussen Boek 10 en Boek 1 BW is wel rekening gehouden met de afschaffing van artikel 1:119 BW (rechterlijke goedkeuring bij huwelijkse voorwaarden staande huwelijk), maar met de wijzigingen in artikel 1:131 en 1:94 lid 6 BW (bewijs van privégerechtigdheid na ontbinding gemeenschap door bijvoorbeeld echtscheiding en overlijden) is in Boek 10 BW ten onrechte geen rekening gehouden.

In deze bijdrage stelt de auteur de vraag aan de orde of, na de inwerkingtreding van de Erfrechtverordening, ook het dwingende erfrecht van een ‘verordeningsland’ waarvan de erfwet niet van toepassing is, moet wijken, ook al zijn bijvoorbeeld goederen van de nalatenschap in dat land gelegen of had erflater aldaar zijn woonplaats. De auteur beantwoordt de vraag bevestigend. Bij zijn zoektocht stuit hij op overweging 26 bij de Erfrechtverordening: ‘Niets in deze verordening mag een gerecht beletten om mechanismen voor de bestrijding van wetsontduiking toe te passen, zoals fraus legis in het kader van het internationaal privaatrecht’, en spreekt de vrees uit dat Europese rechters overweging 26 te snel zullen aangrijpen als hun eigen dwingende erfrecht geweld wordt aangedaan.

In deze bijdrage gaan de auteurs in op de gevolgen die het van toepassing worden van de Europese Erfrechtverordening heeft voor Nederbelgen. Zij bespreken daartoe allereerst het huidige Nederlandse en Belgische internationaal privaatrecht ten aanzien van het erfrecht. Daarna schetsen zij de hoofdlijnen van de Erfrechtverordening. Vervolgens lichten de auteurs aan de hand van een aantal voorbeeldsituaties de gevolgen van de Erfrechtverordening voor Nederbelgen toe. Zij sluiten af met een aantal conclusies en aanbevelingen.