Samenvatting

De wet zou de geschreven regel moeten zijn die de waarden en normen van een samenleving tot uitdrukking brengt en die sancties oplegt als deze normen en waarden niet worden nageleefd. In de afgelopen decennia hebben nationale en internationale bewegingen die waarden en normen vanuit een mensenrechtenperspectief ter discussie gesteld. Dit heeft geresulteerd in diverse mensenrechtenverdragen, waar Suriname ook partij in is geworden. Vrouwen- en kinderrechtenactivisten maakten dankbaar gebruik van deze instrumenten om zaken als seksueel misbruik van jongeren aan de orde te stellen. De nationale wetgeving is, door vasthoudende lobby & advocacy vanuit met name de vrouwenbeweging, ingrijpend verbeterd: het strafrecht biedt nu voldoende mogelijkheid om seksueel misbruik afdoende af te straffen. In de praktijk blijkt echter dat deze mogelijkheid vaak niet ten volle wordt benut. De beleving van het rechtsproces door het slachtoffer speelt hierin een grote rol. Gender waarden en normen liggen ten grondslag aan onze waarden en normen over seksualiteit en seksuele rechten. Het opsporingsapparaat, de rechterlijke macht, en de media zijn evenzeer onderdeel van de samenleving als de dader en het slachtoffer. Het is cruciaal dat er binnen deze instituties meer aandacht wordt besteed aan de beleving van het rechtsproces door het slachtoffer; en de mogelijke consequenties van deze beleving.