Sporters zijn tegenwoordig rolmodellen met een groot bereik onder hun volgers. Naast de prestatiedrang van sporters hebben zij soms ook de behoefte om hun persoonlijke mening omtrent bepaalde maatschappelijke ontwikkelingen te uiten, zoals omtrent racisme en discriminatie of LHBTQI+-rechten. Dat wordt hen niet altijd in dank afgenomen. In dit artikel onderzoeken de auteurs hoever de vrijheid van meningsuiting specifiek in dit soort gevallen gaat.

FIFA beschikt conform artikel 70 van haar disciplinaire code over de bevoegdheid om een tuchtsanctie, opgelegd door een nationaal tuchtorgaan, wereldwijd uit te breiden, dit enkel indien er sprake is van een ‘serieuze overtreding’. Categorieën zoals matchfixing, seksuele intimidatie en doping vallen de facto onder de definitie van een ‘serieuze overtreding’. De mogelijkheid om een case-by-case beoordeling te doen, dringt zich in voormelde situaties dan ook op. Er dient een afweging te worden gemaakt of een wereldwijde uitbreiding van een sanctie al dan niet gewenst is teneinde onredelijke en disproportionele sancties te vermijden. Op heden voorziet de reglementering van FIFA echter onvoldoende in een dergelijke mogelijkheid tot case-by-case beoordeling.

Binnen een voetbalclub kan veel misgaan. In dit artikel wordt ingegaan op de strijd tussen de RvC en het bestuur van voetbalclub Volendam, en op het arbeidsrechtelijke conflict tussen Wim Jonk en Volendam. Nadat de RvC het bestuur had ontslagen stuurde Wim Jonk een bericht naar de pers: ‘wij gaan stoppen’. Volendam meende dat dit een arbeidsrechtelijke opzegging betrof. De KNVB arbitragecommissie gaat zeer lezenswaardig in op de vraag of er sprake was van een rechtsgeldige opzegging, hoe een werkgever dat zorgvuldig onderzoekt en uiteindelijk ook op de vraag of de arbeidsovereenkomst met Jonk moest worden ontbonden.

Dit artikel bespreekt de rechtsverhouding tussen de professionele sporter in Nederland en zijn club en gaat in op actuele rechtspraak rondom de kwalificatie van deze rechtsverhouding en schijnzelfstandigheid. De auteur komt tot de conclusie dat betaalde professionele sporters in teamverband in de praktijk veelal zullen voldoen aan de elementen van de arbeidsovereenkomst en dus als werknemer dienen te worden beschouwd. Besproken wordt verder dat in een aantal gevallen een on(der)betaalde sporter aanspraak kan maken op dezelfde arbeidsrechtelijke bescherming als een betaalde sporter met een arbeidsovereenkomst. De auteur sluit af met het bespreken van de vraag of het voorgaande met zich meebrengt dat de bijzondere rechtsverhouding van de professionele sporter een uitzondering rechtvaardigt op (een gedeelte van) het Nederlandse arbeidsrecht.

In dit artikel gaan de auteurs dieper in op de betekenis van de recente rechtspraak in de zaken ESL, ISU en Royal Antwerp voor de toepassing van het Unierecht, en in het bijzonder het EU-mededingingsrecht, op sport. Zij beantwoorden in het bijzonder de vraag in welke mate de specificiteit van de sport daarbij nog een plaats heeft. In een eerste deel zullen we ingaan op de vraag welke ‘sportargumenten’ of specifieke kenmerken het Hof aanvaardt bij de toepassing van het EU-recht op sport. In een tweede deel gaan zij na op welke wijze deze ‘sportargumenten’ concreet kunnen meegenomen worden in de analyse van sportregels onder het EU-mededingingsrecht en welke bewijsvoering hiermee gepaard gaat.