Samenvatting

Gedurende de coronapandemie kwam het gebruik van telehoren in strafzaken in een stroomversnelling. Nu deelname op afstand geen moeten meer is, is het tijd voor de fundamentele vraag: willen we het? In deze bijdrage wordt geïnventariseerd in hoeverre communicatie via een scherm daadwerkelijk anders is dan in elkaars fysieke aanwezigheid en hoe belangrijk die eventuele verschillen kunnen zijn in de context van een strafzitting. Aan de hand van een aantal deelaspecten – cognitieve belasting, volledigheid van communicatie, de invloed van beeld en geluid en connectiviteit – wordt geïllustreerd hoe complex het vraagstuk van telehoren is en de noodzaak van interdisciplinair onderzoek bepleit.